Onze tijd is die van het verdwijnen van de grote verhalen. Veel 20e-eeuwse ideologie,

zoals van socialisme, communisme en klassiek nationalisme, is niet geloofwaardig meer.

De oorzaken ervan liggen onder andere in het falen van socialistisch-communistische

heilstaten, waarvan sinds 1989 alleen Noord-Korea nog overeind staat, maar dan vooral

ook als afschrikwekkende voorbeeld. En meer recent wordt duidelijk dat ook de sociaal-

democratie in diepe crisis is, zie de afgelopen verkiezingen in Nederland, Frankrijk,

Duitsland. Reken maar dat er op het partijbureau van de PvdA wat afgetobd wordt.
 

De afwezigheid van geloofwaardige ideologie heeft uiteraard zijn weerslag op de jeugd

die, heel anders dan veertig, vijftig jaar geleden, in een ideologisch vacuüm opgroeit.

Dat brengt, zo neem ik van dichtbij waar, grote verwarring met zich mee voor Joodse

jeugdorganisaties, met name als die ooit juist zeer ideologisch waren ingesteld.
 

Dat laatste geldt in ieder geval sterk voor Haboniem. Die beweging, op socialistisch-

zionistische grondslag, heeft heel lang kunnen meebewegen op het progressieve,

activistische elan dat in de samenleving als geheel bestond. Dat waren de tijden waarin

kibboetsiem als lichtend voorbeeld van delen en samenleven idealistische jonge

mensen konden inspireren, en waarin de revolutie van 1968 de belofte uitdroeg van

een vrije, egalitaire samenleving waar arbeiders en studenten hand in hand de toekomst

zouden vormgeven. Voor Haboniemers van die generaties kon het maatschappelijke

enthousiasme van die tijd naadloos overgaan in Joods-humanistisch activisme.
 

Heerlijk, en voor de betrokkenen leuk om op terug te kijken. Maar voor de huidige

generatie Haboniemers ook jaloersmakend vanwege het aanstekelijke maatschappelijke

engagement dat toen als het ware vanzelf kwam. Waar zijn de eigen manifestaties

en campagnes, waar is het eigentijdse activisme? Je zou er zomaar heel moedeloos

van kunnen worden wanneer je vaststelt dat jouw eigen generatie qua inzet en

ideologie ver achterblijft bij het inspirerende  verleden van de voorgaande generaties.
 

Maar het is beter om het probleem heel anders te stellen. Het postideologische karakter

van onze tijd beïnvloedt uiteraard ook de jeugdbewegingen. Haboniem is geen eiland,

en kan zich dus niet onttrekken aan de wereldwijde crisis van ideologie en

vooruitgangsgeloof.
 

De opgave voor nu lijkt me daarom allereerst te zijn om het verdwijnen van ideologie

voluit onder ogen te zien. Daar zou je in tweede instantie een aantal vervolgvragen aan

kunnen koppelen. Bijvoorbeeld: Is alle ideologie nu ongeloofwaardig geworden? Of

geldt dat vooral voor de 20e eeuwse ideologieën zoals socialisme, communisme en

klassiek nationalisme? Zou nieuw, aangepast idealisme denkbaar zijn? Bijvoorbeeld

ecologisch, of qua multireligieus en multicultureel samenleven?
 

Maar het kan ook zijn dat je moet accepteren dat het Habo-activisme vooral nostalgisch

grote waarde heeft, maar voor het overige is uitgewerkt.