Hoe activistisch zijn wij?
0
0
Hoe activistisch zijn wij?
door Frank Smid
leesduur: 10 min
We praten veel over onze ideologie, over wat we niet moeten doen maar vooral over wat
we wel moeten doen. Vaak hoor ik mede madrichiem verkondigen dat we maar blijven
praten en niets doen. Stiekem ben ik het daar vaak mee eens, en praat er vervolgens dan
weer over, zonder iets te doen.
Maar zijn we echt alleen bezig met praten? Ik vergelijk ons Hollandsche Haboniemers
graag met de typisch Nederlandse zin die marktmannetjes gebruiken in Turkije en
Egypte als je een neppe Ray-Ban zonnebril aan het passen bent: “Kijken, kijken, niet
kopen.” Oftewel: “Praten, praten, niets doen.” Maar is dit wel zo? Hebben we de afgelopen
jaren dan niets gedaan?
Dit heb ik onderzocht en ben tot een conclusie gekomen wat velen zal verbazen (clickbait)!
Met dit stukje neem ik je mee naar Haboniem-activisme anno nu, om te laten zien of we
echt alleen maar aan het praten zijn en niets doen. Misschien doen we eigenlijk heel erg veel
met activisme…
De Fun-Run
De Fun-Run is nu twee keer geweest en is een soort sponsorloop waarmee
je geld kan inzamelen voor een goed doel of de joodse gemeenschap. Is dit
activisme? Ja en nee. Als je 500 meter loopt en dan nog een stuk afsnijdt
voor 30 euro dan niet echt. Maar als je met meerdere mensen geld kan
inzamelen voor Haboniem, of een goed doel wat wij willen steunen in Israel,
dan kan je dit zien als activisme. Op dit moment zie ik het niet als activisme,
maar als we ons best doen kan dit uitgroeien
tot iets activistisch!
De vrijwilligerswerkdag (2014)
Jawel, het was het jaar 5774 (2014) en het mazkiroet vond het tijd dat we
echt een keerwat deden. Dus hebben we met de madrichiem onder leiding
van onze überactivist Isaac vrijwilligerswerk gedaan bij De Ceuvel in
Amsterdam-Noord. Bij Amsterdam-Noord denk je al snel aan
vrijwilligerswerk in een achterstandsbuurt voor
geestelijk gehandicapten maar dat gingen we niet doen.
De Ceuvel was een project om door industrie vervuilde grond schoon te
maken op een milieuvriendelijke manier. Dus met mooie plantjes enzo. Ook
konden mensen op het terrein hun creatieve brein de vrije loop laten.
Waarom gingen we dit doen? Omdat wij het toen als madrichiemgroep
belangrijk vonden om vrijwilligerswerk te doen wat ook echt iets kon
veranderen. Onze drijfveer hiervoor was Tikoen Olam. Waarom dit project?
Was gewoon leuk en een keer iets anders dan joodse dingen doen.
Facebook-post 1 (2015)
Tijdens een golf van terrorisme in Israel eind 2015 werd er door het
mazkiroet een statement geplaatst op Facebook. Hier roepen wij op
tot vrede en dat vrede niet vanzelf komt, maar dat wij er ons actief voor
moeten inzetten. Hier kan je de post vinden:
https://www.facebook.com/permalink.phpstory_fbid=10207634125802032&id=1557969277
Waarom deden we dit? Omdat wij het als Haboniem belangrijk vinden
onze mening naar buiten te brengen. Dit doen we alleen niet vaak
omdat we niet tegen het zere been willen schoppen van ouders en
organisaties waarvan wij afhankelijk zijn. Om het dan toch te doen is
een vorm van activisme en laat zien dat wij niet bang zijn onze mening te
uiten. Persoonlijk vind ik dat we dit vaker mogen doen.
Facebook-post 2 (2014)
In 2014 werden er vanuit Gaza vele raketten op Israël geschoten. Vooral
op het zuiden en dit gebeurde in de zomervakantie. Het CIA (Collectieve
Israel Actie) had een project opgezet wat kinderen uit het zuiden van Israel
op zomerkamp in het noorden van Israel liet gaan. Hierdoor konden zij
even weg uit de angst die heerste in het zuiden. Wij als Haboniem riepen
op om geld te doneren aan dit project via Facebook.
Hoewel ik geld inzamelen als doel niet echt als activisme zie, vind ik dit wel
activistisch. Dit omdat het om een project gaat met een specifiek doel en op
korte termijn.
Zelf noem ik dit indirect-activisme. Je creëert de middelen voor andere om
direct-activisme te doen. Direct-activisme in dit geval had kunnen zijn er
heen gaan en die kinderen persoonlijk helpen. Omdat dit voor ons als jonge
studenten niet altijd mogelijk is vind ik het oproepen en helpen van geld
inzamelen voor zo’n specifiek project wel activisme. Maar geld inzamelen
voor Israel in het algemeen vind ik geen activisme, omdat dit niet staat voor
een specifiek doel.
Facebook-post 3 (2014)
2014: het was kort na de ‘minder Marokkanen’ uitspraak van Geert
Wilders. In deze post deelt Haboniem de mening van het CJO (waar
Haboniem bij aangesloten is), dat het met kracht afstand neemt van
de uitspraken van Wilders. De uitspraken worden discriminerend en
afschuwelijk genoemd.
Er was enorm veel ophef over de uitspraken, en wij als Haboniem
vonden het belangrijk om vanuit de ‘joodse hoek’ iets te laten horen.
Eten voor asielzoekers
Eten brengen naar uitgeprocedeerde asielzoekers.
Gedurende 2013, 2014 en 2015 hebben we diverse keren eten
gebracht naar uitgeprocedeerde asielzoekers van de ‘We are
here’ groep. http://wijzijnhier.org/who-we-are/
Deze groep krijgt geen onderdak van de gemeente en mag niet
werken. Ze hebben dus geen inkomen en daardoor vonden wij
het belangrijk om de kilo’s aan groenten en brood wat we over
hadden te geven aan deze mensen.
Afdelingen
Met afdelingen zijn we ook best wel activistisch geweest de laatste
jaren! Zo hebben we in juni 2013 nog gecollecteerd voor de Maag
Lever Darm Stichting. Ook zijn we een aantal keer naar Beth Shalom
gegaan om de oudjes te vermaken.
In 2015 hebben we een ‘pass it forward’ dag gehouden. Toen
hebben alle chanichiem mooie dingen gemaakt en koekjes
gebakken om die aan vreemden op straat te geven, met de
boodschap dat zij ook iets goeds moesten doen voor een andere
vreemde. Evenals Tikoen Olam dus.
3. activisme in hdnl
Conclusie
Ja, we hebben inderdaad activistische dingen gedaan de afgelopen paar jaar. Zo
staat er een aantal dingen niet in dit lijstje, zoals het gaan naar een pro-Israel
demonstratie en helpen met een inzamelingsactie van CIA. Ik vind dat we de
kleine dingen ook mee moeten rekenen als activisme en dat we niet alleen
moeten kijken naar de grote acties. Want zelfs de kleinste acties kunnen de
toekomst en de wereld veranderen. Natuurlijk kunnen we altijd activistischer
zijn. Maar kijkend naar de kleine dingen die we doen voor de mensen om ons
heen vind ik dat we toch best trots op onszelf mogen zijn.